Mijmeren…

Mijn zoon verjaart en voor de meeste mensen is dit op een ongeluksdag. Buiten het feit dat ‘dertien’ zo al een ongelukkig getal is voor vele mensen, valt het nu ook nog eens op een vrijdag. Maar voor mij is de dertiende altijd een blije/trotse dag. Dan wordt zoonlief weer een maandje ouder. En deze maand lieve lezertjes tellen we af naar “EEN” jaar.

Jaja, u leest het goed dat kleine blonde wezentje dat ik op de wereld heb gezet wordt één jaar. Maar voor we daar zijn, besloot zoonlief om nog even een paar drastische wijzigingen door te voeren. Hij stapt aan een hand sinds enkele dagen, hij doet dit vlotjes en zo fier als een gieter. Op zijn achtste en negende vermaanddag mochten we al een tandje verwelkomen. Nu op zijn elf maand en twee weken zitten er plots nog twee tandjes te piepen bovenaan in dat immer lachende mondje! Hij begint nu ook al alleen te spelen en is verzot op het ‘doen’ van trappen. Op en af, ik houd mijn hart vast want nog even zo verder en hij mag afscheid van een van zen tandjes nemen. Hij huilt ook niet meer als hij ’s morgens wakker word maar roept “babaaa” na vier keer staat mama of papa daar om zoonlief te entertainen.

Ik herinner mij mijn bevalling en de dagen erna nog als de dag van gisteren. Wanneer het goed is zal ik u later volgende week voorzien van dit prachtige verhaal dat dringend verfilmd moet worden. Een kaskraker word het! Een kaskraker zeg ik u.
Sinds ik moeder ben geworden besef ik des te meer welke gigantische invloed mijn ouders op mijn leven gehad hebben en nog steeds eigenlijk. Ik hoop werkelijk dat ik mijn zoon de normen en de waarden kan meegeven die mijn ouders mij hebben meegegeven en dat mijn zoon later net met zoveel plezier bij zijn ouders zal langsgaan als dat ik nu bij mijn ouders langsga 🙂

Zo u ziet het lezertjes Mandy is in een sentimentele bui! Hou u maar vast want het zal er niet op beteren de komende week 😉